Als de Arktika's als ijsbrekers rijden, wordt het een knalseizoen

Richard van Schie is er niet de man naar zichzelf te bombarderen tot kopman van iets. Veel te bescheiden, veel te nuchter en veel te sociaal. Hij kan wel verdomd hard schaatsen, bewees vorig seizoen dat-ie nooit beroerd was om te sleuren op kop voor een ander, en misschien hebben die goede eigenschappen de doorslag gegeven bij het bestuur van Arktika, ‘de jongste schaatsvereniging van Utrecht’, om hem op te nemen in de marathonselectie.

Hij voelt er zich al thuis, de geboren Bredanaar (29) die de voorbije drie seizoenen als belofte voor Groenehartsport.nl reed. Maar dat team werd opgedoekt en de chemicus was niet van plan te stoppen. En zo zit-ie op dinsdagavond op een bankje van de ijsbaan, gekleed in het hemels- en donkerblauwe pak van zijn nieuwe club, in afwachting van zijn ploegmaten Martijn de Boer, Rick de Ruijgt en Joost Schipper. Plotseling stapt er een lange vent op hem af die zich voorstelt en vraagt of er al meer mensen van Arktika zijn. ‘Ik ben nieuw, zag jouw tenue en dacht: bij hem moet ik zijn’, klinkt het wat onzeker. Van Schie kan hem niet verder helpen. “Ik ben ook nog niet zo bekend hier”, zegt hij.

“Mooi, dit soort dingen gebeurt bij een vereniging. Iedereen zoekt elkaar op. Wat me de laatste maanden duidelijk is geworden: veel studenten die in hun studietijd schaatsten, stoppen zodra ze gaan werken. Terwijl ze dat misschien helemaal niet willen. Zo belanden ze bij Arktika…, nou ja, hoe dat precies zit, kan je beter vragen aan Viktor. Die was de voorzitter en hij komt ook schaatsen.”

Met Viktor Toonen, een medewerker logistiek bij Rituals (‘Dat merk van de zeepjes’) stappen nog veel meer Arktika’s het ijs op, zowel clubleden als de mannen en vrouwen die ruim een uur echt planmatig hun rondjes zullen draaien. Zo schudt Martijn de Boer, een 33-jarige fietsenmaker in Utrecht maar grootgebracht met schaatsen op de beroemde Bonkevaart van Leeuwarden, je spontaan de hand, stelt Myrthe Drogtrop zich voor als lid van het vrouwenteam (‘Ik ga eerst even warmlopen’) en schuiven niet veel later Eline Stubert (Van Schie: “Zij heeft het logo met de ijsbeer ontworpen”), student journalistiek Rick de Ruijgt en Joost Schipper langs.

Zodra de bel klinkt, klappert de menigte zich letterlijk als een horde pinguïns naar het ijs. Het is trainen geblazen. Helaas deze avond niet voor De Boer: aan zijn Weissensee-capriolen van begin dit jaar hield hij een blauwe nagel over. Die is allang verdwenen, maar de nieuwe is ingegroeid en bezorgt hem te veel last. Nog voor hij zijn schaatsschoen heeft vastgeveterd, trekt hij die weer uit. “Dit wordt ’m niet”, concludeert hij teleurgesteld. “Morgen of vrijdag maar weer proberen.”

Wie niet buitensporig veel haast heeft, of ook met een prikslag meters genoeg kan maken, klaagt niet over de drukte op de baan. De Arktika-selectie is er kennelijk ook aan gewend te moeten laveren tussen de krabbelaars. Tegelijkertijd denk je wel aan het grote verschil in faciliteiten van veel andere ploegen die elders in het land trainen. De Vechtsebanen schijnt by far de drukstbezochte ijsbaan van Nederland te zijn. Gezellig, dat zeker, maar niet ideaal om de sportieve dromen na te jagen.

Geen probleem. “We zijn lekker fanatiek, gezelligheid is belangrijk en wat ons bindt is sporten met elkaar”, zo geeft Toonen bij de koffie na afloop wat meer inzicht. Hij behoort tot de oprichters van Arktika dat in april 2018 is gelanceerd. Goed beschouwd betreft het een afscheiding van de Utrechtse studentenschaatsclub Softijs. “We waren met een man of 25, allemaal te oud om nog lid te blijven van Softijs. Die vereniging leunt op subsidies, daarom kewam het vriendelijke verzoek een keer op te hoepelen. We hadden de keuze om ons aan te sluiten bij een familievereniging. Dat was geen keuze, hè, we wilden ons eigen budget beheren en eigen plannen trekken. Op die manier is Arktika geboren, met behulp van een crowdfunding.”

Hij lacht, en zijn opvolger-preses Iris klok doet mee. Die naam. Tja, ontleend aan een Russische atoomijsbreker uit 1977. “Ik ben ’m tegengekomen op internet. Dit is een topnaam voor onze vereniging, dacht ik meteen. Ik kan het ijs mee breken. Vervolgens bleek er ook in Australië een wodkamerk Arktika te bestaan. Nou, toen was het 1 + 1= 2.” Wat hij er precies mee bedoelt, blijft hangen in het geroezemoes. Toonen reed het eerste jaar van het clubbestaan als individuele deelnemer mee in de beloftecompetitie. “Dat smaakte naar meer en die gedachte leefde bij meer leden, zodat we teams zijn gaan formeren.”

Er komt nog meer opheldering uit het gezelschap, over de ijsbeer in het logo. “Die heeft Eline ontworpen”, vertelt Van Schie, wijzend naar de overkant van de tafel waar de grafisch ontwerpster zit. “Inderdaad. We hadden zoiets van ‘er moet iets heel herkenbaars uitrollen wat hoort bij deze vereniging’. De club heeft de lopende ijsbeer, de marathonteams rijden met een staande beer op het pak, de aanvallende variant”, aldus Stubert. “In de beginperiode van onze marathonteams spraken we steeds over de beer die gelost was, omdat we moeite hadden het tempo bij te benen. Nu zeggen we: de beer is los!”, vult iemand anders aan. Precies, dat is de spirit! “Wat ik heb gezien is dat het marathonschaatsen een stuk populairder is geworden onder de leden”, beweert voorzitster Klok. “Dat is volgens mij toe te schrijven aan de teams. Er stappen steeds meer rijders over van de langebaan op deze tak.”

Dat aantal zal onherroepelijk groeien zodra de experts – de wedstrijdmannen en -vrouwen – zich in het beloftepeloton zullen laten gelden. Aan Van Schie ligt het niet, die barst van de ambities. Met de herinnering aan de beleving die Groenhartsport kenmerkte, gelooft hij dat Arktika klaar is voor de volgende stap. “Vorig jaar deden we mee om de overwinning, met Leon Wenteler, Douwe Boonstra en Wabe de Rooij zijn er ook zeges behaald. Dat streef ík nu na. Ik wil niet arrogant klinken, maar de top-20 moet ik aan kunnen. De hele zomer heb ik op mijn vermogensmeter getraind. Ik ben echt beter dan voorgaande jaren. Of dat voor de rest van de ploeg opgaat, moet je de jongens en meiden zelf vragen. Ik denk het wel.”

Bij de jonge Rick de Ruijght (22) lijkt de turbo al te zijn aangeslagen. Hij is als Eemnesser afkomstig uit het land van de vermaarde marathonfamilie Hoolwerf: honderduit pratend toont zich de gedroomde ambassadeur van de club én het team. Vol vuur verhaalt hij van de zomerse weekenduitstapjes op de fiets (naar Arnhem, om te bikepacken met de groep), het gezamenlijke optreden als skeeleraars in de Toer de Waard (Heerhugowaard) en een wielercriterium met succesvolle afloop (winst). Vooruitblikkend op het aanstaande seizoen schat hij de sprintcapaciteiten van de meesten in de ploeg hoog in, terwijl hij zichzelf de komende winter graag via ontsnappingen zou willen onderscheiden.

Voor wie geldt dat niet? Demi Benschop is vooral erg benieuwd waar de persoonlijke begeleiding die ze en Myrthe Drogtrop krijgen toe leidt. “Dat heeft niets te maken met mijn sportieve doelen hoor”, legt ze uit. “Ik werk als verpleegster in het ziekenhuis en heb dus onregelmatige diensten. Dan is het fijn wanneer er iemand een oogje in het zeil houdt, zodat ik mezelf niet voorbijloop (of schaats…) Ambities heb ik zeker. Die moet je ook hebben, anders denk ik niet dat het veel wordt….”

De Belofteteams van Arktika zien er als volgt uit: Martijn de Boer (beennummer 19), Rick de Ruijgt (21), Richard van Schie (30) en Joost Schipper (49) vormen het mannenkwartet; Demi Benschop (26), Doke Schoonhoven (57), Myrthe Drogtrop (60) en Eline Stubert (73) zijn de vier vrouwen in de Daikin Marathon Cup.