Hij realiseerde in Thialf wat Patrick Roest van plan was geweest. De Lekkerkerker presenteerde zich als de onvervalste aanvaller die vooral op hartstocht een gooi deed naar het goud, terwijl alle signalen in zijn lichaam op rood stonden. Daar kwam, heel logisch, een rekening voor die zo fors bleek dat zelfs brons tussen zijn vingers door glipte. Hij werd vierde. Zonder het te veroordelen: Roest durfde risico’s te nemen, maar pleegde willens en wetens zelfmoord. Was dat ook niet toevallig een thema in het proefschrift waarmee de tienkilometerkoning ooit afstudeerde aan de universiteit van Trento?
Daar moeten we hem nog maar eens over aan de tand voelen. De tunnel in de catacomben van een ijstempel in Heerenveen nodigde niet uit om dieper in de materie te duiken waarmee hij zijn studiejaren vulde. Ghiotto, in Beijing eigenaar geworden van olympisch brons op de tien kilometer, genoot vooral na van zijn wonderlijk knappe race waarmee hij respect afdwong bij olympisch kampioenen als Jorrit Bergsma (zilver) en Ted-Jan Bloemen (brons). Die flankeerden hem op het ereschavot. Hij beleefde feitelijk een droomvlucht van vier dagen in Friesland, een afgeleide van de attractie in de Efteling die jaarlijks duizenden bezoekers compleet in vervoering brengt. Zilver was er na de vijf kilometer, de hoogst haalbare onderscheiding bungelde op zondagmiddag om zijn nek.
“Bijzonder dat Ghiotto zo’n dijk van een rit reed. Echt knap”, erkende Bergsma. “Hij zei dat hij het een eer vond om samen met Ted-Jan en mij op het podium te staan. Leuk om te horen van de wereldkampioen, er spreekt veel respect uit”, aldus de tevreden noorderling voor wie het geen seizoen is geworden à la de droomvlucht van zijn Zuid-Europese kompaan. Hij werd ziek, knapte op, kroop weer in de lappenmand en kon zo nooit het niveau aantikken wat ze misschien bij zijn nieuwe club Jumbo-Visma wel hadden verwacht. Goud op de mass start op het NK Afstanden, zilver op de 10.000 meter en brons voor de vijf kilometer, dat waren de tastbare bewijzen van zijn 25 optredens in langebaanverband deze winter.
“Ik had zelf ook graag een beter jaar gewild. Volgend jaar wacht er het nodige werk. Het wordt een uitdaging hoor, met Ghiotto die zo aan het opkomen is. Aan zijn tijd had ik vandaag nooit kunnen tippen. Het plan was om met vijftien ronden te rijden de tijden te drukken. Dat lukte niet, mede door de zware omstandigheden.”
Maar Jorrit kon nog opgelucht naar huis vertrekken: hij had zijn plak. Roest trouwens ook, twee zelfs, van de vijf kilometer (goud) en de ploegenachtervolging (goud), maar toch bleef hij met een katterig gevoel achter. De strijder in hem kan namelijk nooit genoegen nemen met een nederlaag. “Ik wilde de tijd van Ghiotto aanvallen. Dat heb ik geprobeerd, maar de rondetijden die ik nodig had kwamen te moeilijk. De energie liep uit mijn benen omdat ik boven mijn kunnen schaatste. Ghotto’s tijd was te snel. Ik ben in Thialf slechts een keer sneller geweest dan zijn 12.41 (31 oktober 2022, red.). De bedoeling werd te strijden voor een medaille, maar wanneer je 33’ers begint te rijden, weet je genoeg. Dat zat er evenmin in…”, aldus de man van Reggeborgh, zittend op een stoel omdat zijn energievoorraad nog lang niet was aangevuld na de martelgang.
De uitslag van de tien kilometer staat hier.