Carrière
Met respectievelijk dertien en tien seizoenen horen Engbers en Van Kalken tot het meubilair van het vrouwenpeloton, maar na dit seizoen zwaaien ze af. Op haar 25ste heeft Van Kalken over een paar weken acht seizoenen Topdivisie achter de rug, uitzonderlijk lang voor iemand van haar leeftijd. “Ik heb heel vroeg besloten om vol voor het marathonschaatsen te gaan, ik was op m’n zeventiende nog junior toen ik begon in de topdivisie. Dan heb je nu al die banen gezien, alles wel een keer meegemaakt, heel veel marathons gereden. Nu ik het een paar jaar gedaan heb, maakt dat het ook wel anders. Ik wist vorige zomer al dat dit mijn laatste seizoen was. Vorig jaar heb ik mijn bachelor geneeskunde afgerond en besloten om nog één jaar vol voor het schaatsen te gaan.”
Engbers heeft dertien seizoenen op het hoogste niveau op de teller staan. “Een paar jaar geleden kon ik me echt niet voorstellen dat ik over stoppen zou nadenken. Het was nog niet klaar. Maar dit jaar voelde het anders. Ondanks dat ik er nog veel plezier in heb, we een leuk team hebben waarmee we succes hebben en ikzelf nog hartstikke goed rijd. Misschien is dit daardoor wel een goed moment om afscheid te nemen, nu ik er nog zoveel plezier in heb. Daar kijk ik met trots op terug.” Engbers maakte door de jaren heen alles mee, maar had niet de langebaanachtergrond die veel van haar collega’s wel hadden. “Ik heb het bestaan als topsporter moeten leren, een mooi proces. Echt een reis waardoor ik als mens en sporter gegroeid ben. Daar kijk ik nu met plezier en trots op terug, de dieptepunten ga ik niet missen. Ondanks het plezier dat ik beleef aan het schaatsen, ben ik toe aan een nieuw avontuur.”
Teamgevoel
Beide vrouwen maken deel uit van een ploeg waar niet veel gewonnen wordt de laatste jaren, maar dat maakt het teamgevoel niet minder. “Straks gaan we nog naar Zweden”, zegt Van Kalken. “Daar keek ik normaal een beetje tegenop, wetende dat het heel zwaar wordt. Nu heb ik er zin in, ook omdat het de laatste keer is met de ploeg. We maken er een mooie week van en dat teamgevoel ga ik heel erg missen. Het is bijzonder dat je deel uitmaakt van een team, hard traint en dan in barre omstandigheden gaat schaatsen. Eigenlijk heel bizar om mee te maken. Wat ik niet ga missen? Om op zaterdagavond rondjes te rijden in Eindhoven of andere plekken waarvoor je ver moet rijden.”
Voor de 33-jarige Engbers veranderde haar rol de afgelopen jaren enigszins. “Nu noemen de meiden me gekscherend moeder Gans”, zegt ze met een lach. “Dat is ook wel een beetje de rol die ik heb in de ploeg. Wat dat betreft is dit ook een mooi moment om afscheid te nemen, want met de winst van Tessa (Snoek, red.) in de Alternatieve hebben ze mij niet meer zo nodig. Die meiden zijn in staat alles zelf te kunnen, maar ik hoop dat mijn ervaring van de afgelopen jaren heb kunnen delen en dat zij daarmee een stapje gezet hebben.”