Deze keer is Xandra Velzeboer écht beroofd van een gouden plak

Meer dan twee uur - een finale op de mixed relay (zilver voor TeamNL) en de halve finale van de vrouwenaflossing (geplaatst) waren verstreken - toen Xandra Velzeboer kon terugblikken op een voor haar beroerde World Cup-dag in Canada. Afgeserveerd door de jury was ze, en dat bracht de kleine blondine in een tamelijk ontroostbare toestand. “Ik heb maar drie minuten, want er valt ook niet veel over deze dag te vertellen”, begon ze.

“Ik denk dat ik een supergoede rit reed, wachtend op het moment om dit te doen.” Dit: daarmee bedoelde ze de inhaalactie, buitenom bij Poutsma die nog een fractie voor haar uit schaatste. “Buitenomgaan wilde ik en dat voerde ik prima uit. Ik voelde geen contact met Selma, dus ik begreep en begrijp niets van de penalty. Daar komt”, sprak ze terwijl de tranen in haar ogen opwelden, "de teleurstelling vandaan. Dat we met de gemengde ploeg nog zilver winnen, maakt me wel blij. Ik was nog zo kwaad en dacht ik laat het jullie wel even zien. Nou, dat deed ik, want ik reed ongelooflijk hard, ook aan het einde van de relay van de vrouwen. Voor de rest….” De zin stokte, de tranen verschenen, en Velzeboer verdween. Ze was er klaar mee.

De lichte touché die er was tussen Velzeboer en Sela Poutsma tijdens de voorlaatste ronde van de eindstrijd op de kortste shorttrackdiscipline, had direct verregaande gevolgen voor Poutsma. Ze kwam schouder aan schouder met haar teamgenote de bocht uit, en het volgende moment schoot ze overeind, zwaaiend met haar armen om overeind te blijven. Vanzelfsprekend was ze alle snelheid kwijt, wat de achter Poutsma rijdende Rikki Doak de gelegenheid gaf op te rukken naar plek twee. Zilver leek verkeken, zodat er voor Poutsma het brons restte. Sowieso een karige beloning na (net als vorige week op de 1000 meter) een serie van uitstekende optredens. Het oordeel van de scheidsrechters besliste anders.

Als er zaterdag iemand op het zware ijs van de Maurice Richard Arena in de afvalrace naar de apotheose op de 500 meter vloog, was het Poutsma. Met starttijden die op de klok verschenen zou ze niet hebben misstaan in het mannenveld. Door die versnelling bij de start was ze elke keer zo gauw vertrokken dat de tegenstandsters tot een meestal kansloze achtervolging werden gedwongen. Keer op keer herhaalde dat kunstje; alleen, toen Velzeboer – ook gekend om haar raketmotor – in de finale de opponente werd, kwamen de kaarten wat anders te liggen. Vertrokken van de tweede startplek wurmde Selma zich nipt voor Xandra de eerste bocht door om gelijk erna door te versnellen en enkele meters weg te lopen. Die marge zou ze nodig hebben, in de wetenschap dat het gevaar uit Culemborg altijd in de slotfase verscholen zit. in Waarvan akte, met de vervelende uitkomst in het staartje van de rit die net als een week geleden een prachtig dubbel succes had moeten opleveren.

Poutsma had ook een versie van het incident dat ze liever had willen vermijden. “Sorry hoor, maar ik heb de laatste uren in een soort sneltrein gezeten van allerlei gebeurtenissen en wedstrijden waardoor ik het niet allemaal even scherp heb”, zo verontschuldigde ze zich. “Mijn laatste rondje, dat valt niet mee voor een sprinter, daar moet ik aan werken. Maar goed, van Xan weten we dat ze heel veel snelheid heeft tot op het einde. Ze kwam buitenom uit de bocht en er was iets van contact, maar in mijn beleving niets bijzonders. Ik zou het een normaal shorttrackcontact noemen.” Kortom, een armblok was niet aan de orde geweest. “Wat er zich voordeed was zeker niet bewust gedaan. Ik vind het vooral heel vervelend voor haar dat ze een penalty ervoor kreeg. Of ik blij kan zijn met m’n zilveren medaille? Ik vind het vooral fijn dat ik er weer een heb. En dat ik een ronde langer op kop heb gelegen dan vorig weekend. Dat is vooruitgang. Al kan het beter.”`

Alle uitslagen van de eerste finaledag van  World Cup 2 staan hier.