Goud in de World Cup vieren? Nagenieten is genoeg voor Xandra Velzeboer

Nagenieten, hè. Ze legde er maar de nadruk op, want: “Het seizoen is net begonnen, dan valt er nog niet zoveel te vieren vind ik”, reageerde de vrolijk lachende Velzeboer. “Ik mag vooral heel blij zijn dat ik wéér heb gewonnen, en in een nog betere tijd dan verleden jaar hier…”

Dat had ze namelijk niet meer gedacht te kunnen, na een wat moeizamere route richting de eindstrijd waarin ook Selma Poutsma hoge ogen gooide en de bekroning kreeg met een zilveren plak. Velzeboer doelde op de kwartfinale die een herstart nodig had vanwege een crash in de eerste ronde. Ze had veel energie gestoken om goed weg te komen van de startlijn en dat brak haar enigszins op bij de tweede poging. “Terwijl ik dacht Boeie, ik doe het gewoon op precies dezelfde manier. Dat onderschatte ik echter behoorlijk. Het voelde zo zwaar aan tijdens de rit en in de halve finale werd duidelijk dat het niet zo goed zat qua snelheid en uithoudingsvermogen.”

Bovendien moest ze vertrekken van positie drie, ook tamelijk ongewoon voor de watervlugge Culemborgse die doorgaans de rijdster is die op de meest gunstige plek staat (aan de binnenkant). “Dat vond ik niet zo erg. Op een of andere manier kon me ik zo focussen op het feit dat ik rustig moest blijven en minder op mijn schaatstaken hoefde te letten. Dat doe je vooral wanneer je de koppositie pakt, nu moest ik meer racen en op m’n instinct vertrouwen. Het liep lekker, wat me een boost gaf voor de finale.”

Daarin stond ze schouder aan schouder met de vrouw die nog niet eerder een individuele medaille in de World Cup had gewonnen, én degene die in elke ronde van de 500 meter veruit de beste start had gekend. “Echt niet normaal hoe hard Selma weggaat. Dat konden we bij het Daikin NK al zien, maar zoals ze dat hier heeft bevestigd, is ongelooflijk. Als je dan naast zo’n iemand staat, word je gedwongen er direct achteraan te gaan.”