Hanne Desmet: Verknocht aan TeamNL, maar op de Canadese toer heeft ze ook succes

Daar is Desmet het levende en beste bewijs van. Zo gewend als ze in vijf jaar was geraakt aan de methode van werken, de gezelligheid en het rechttoe rechtaan communiceren dat Nederlanders doorgaans doen, zo ingrijpend werd de koerswijziging erna. Op zoek naar een nieuwe partner in crime sloot de Belgische groep zich in eerste instantie aan bij de Amerikanen, om niet veel later omarmd te worden door Canada, een grootmacht op shorttrackgebied.

Leuk was anders, maar de gekwetste Desmet (‘Uiteindelijk moesten we de breuk met Nederland in de media lezen, niet zo netjes’) deed wat shorttrackers beter dan wie ook kunnen: doorschakelen. “We moesten ons een jaar geleden al erg aanpassen door de wisseling in de Nederlandse ploeg (bondscoach Jeroen Otter verdween, Niels Kerstholt verscheen, red.). Veel veranderde, de trainingen werden nieuw. De een kan er beter mee omgaan dan de ander. Stijn, m’n broer, en ik legden ons er direct bij neer. Je druk maken had geen zin, we moesten klaar zijn om te vertrekken. Dat doe je ook wanneer een wedstrijd is mislukt, omdat de volgende race wacht.”

Ze was op haar gemak in Salt Lake City en vindt nu net zo eenvoudig haar weg in Montréal, de vaste uitvalsbasis van Speed Skating Canada. De Noord-Amerikaanse atletes verschillen erg van de Hollandse: ze zijn vooral érg lief en niet zo uitgesproken als De Suzanne Schultings of de Yara van Kerkhofs. Het belangrijkste echter is dat ze ook gigantisch hard kunnen schaatsen. “En er geen moeite mee hebben dat er buitenlandse schaatsers meedraaien die ook medailles kunnen winnen. Sterker, ze hebben er zelf voor gekozen.”

Hoewel Desmet, vorig seizoen goed voor zeven World Cup-medailles, een gouden en twee zilveren EK-plakken, geen indicatie had van haar vormpeil voor de eerste internationale competitie, wist ze wel dat er snelheid in de benen zat. Daaruit leidde ze af dat ze goed moest zijn. “Neemt niet weg dat ik het heel spannend vond te zien waar ik stond ten opzichte van de rest van de wereld. Ik had niet veel om te vergelijken, door de verschillende ijsbanen waarop we hadden getraind en de wisselende trainingspartners.” De onzekerheid verloor het dik van het zelfvertrouwen, getuige de zege op de 1500 meter en het nipte verlies op de 1000 meter tegen de Koreaanse wereldtopper Gilli Kim (0,04).

“Schaatsen is een opbouwend proces”, zo verklaart ze de geweldige prestaties bij de seizoensouverture op de ‘nieuwe thuisbaan. "Elk jaar maak je stappen. Het is op een lange termijn dat je dingen leert en verbetert. Ik heb vijf jaar met de Nederlandse vrouwen mogen schaatsen. Daar heb ik superveel van opgestoken. Met het extra vertrouwen dat ik het voorbije jaar en in de eerste maanden van dit seizoen heb getankt, ben ik doorgegroeid.”