En of de tweeduizend toeschouwers op de baan aan de Bataafseweg getrakteerd werden door de mannen van de lange adem. Een waar spektakelstuk ontvouwde zich op de uitstekende ijsvloer die in de 96 uur voor het moment suprême neergelegd werd. Natuurlijk was het ijs iets minder geworden nadat de vrouwen er zeventig ronden lang overheen waren gedenderd, maar ondanks een paar scheuren in de laatste bocht bleef de vloer behoorlijk intact. Nog voordat de koers halverwege was, sloop Harm Visser mee in een groepje. De Nieuw-Zeelandse doordouwer Peter Michael sloot als laatste aan en ging samen met zijn zeven andere kompanen rond.
Elke aanvalspoging in de tweede helft van de koers werd gepareerd door de sterke mannen van Jumbo-Visma. “Jorrit controleerde fantastisch, om en om probeerden we weg te rijden”, omschreef Visser de finale met zijn oudere ploeggenoot. De Westereender werd in eerste instantie teruggepakt, voor Bergsma het teken om de aanval te kiezen. Luc ter Haar was de enige die nog de adem had om het gaatje te dichten, uiteraard met Visser in zijn kielzog. “In de sprint wachtte ik misschien iets te lang, maar dat was ook het enige dat echt fout ging”, aldus Visser.
Hij sprak van revanche na de verloren finales van het Daikin NK Marathon in Leeuwarden en van de enige natuurijswedstrijd van vorig seizoen, die ruim een jaar geleden gewonnen werd door Gary Hekman. “Door wat er in Leeuwarden gebeurde was ik getergd, daar wonnen we niet en daar was een reden voor”, vervolgde Visser, die na het Leeuwarder NK kampte met buikgriep. “Dit was de eerstvolgende grote wedstrijd, dan wil je de kans grijpen en alles doen om zo’n overwinning te pakken.”
Verliezen van Harm Visser is geen schande, weet Christian Haasjes inmiddels. Toch is het verlangen naar een eigen overwinning groot voor de 21-jarige Staphorster. “Tsja, mij feliciteren? Dat mag, maar ik wil na zoveel tweede en derde plaatsen ook graag winnen”, vertelde de jongeling van SPROG. “Op 500 meter ging ik aan, ik had veel snelheid en met tegenwind reed ik het gaatje naar Harm best snel dicht. Maar het was net niet genoeg.”
Zo eindigde Haasjes op een lengte achter Visser, terwijl het halen van het podium nog een klein mirakel was. “Op twintig ronden van het eind ging ik nog onderuit. Iedereen kwam overeind met tegenwind en er werd van achteren geduwd, ineens zakte ik door m’n knieën en lag ik op het ijs. Gelukkig hielpen mijn ploeggenoten me om terug te komen en leverde dat een tweede plek op.”
De laatste podiumplek was voor Peter Michael. Normaal een man van het slepen, sleuren en aanvallen op elk mogelijk moment. Nu had hij van zijn ploegmakkers bij A6.nl / KMC het advies gekregen om iets langer te wachten. “Ik miste in eerste instantie de vlucht en moest het gat dichten”, vertelde de Nieuw-Zeelander. “Ik wilde aan het eind nog wel een poging wagen om weg te komen, normaal doe ik dat een paar keer. Mijn team gaf me een vertrouwensboost, Marco (van der Tuin, red.) bracht me naar het eind en Bart (Mol, red.) zei dat ik het ook in de sprint kon, dus dat hebben we maar eens geprobeerd.”
Voor Michael was het niet alleen de primeur van dit seizoen, maar überhaupt in zijn carrière. “Heel gaaf, mijn eerste marathon op zo’n soort baantje. Het ijs was heel goed, een schitterende ervaring om hier te rijden.”
Gary Hekman stond na afloop met lege handen, hij werd achtste, maar had na afloop wel mooie woorden voor het schaatsspektakel in Winterswijk. “Helaas geen prijs, maar we hebben genoten. Vanavond zijn we weer een beetje verliefd geworden op deze sport.”