Niemand die deze winter zo weinig racekilometers in de benen heeft als de 22-jarige Bouma. Precies honderd rondjes staan er op zijn teller, bijeen gereden in de marathons van Haarlem en Hoorn, eind november 2023. Hij stapte al van de baan toen de meesten van zijn collega’s net het gevoel kregen dat ze waren warmgedraaid. Hoe de zoon van Haico Bouma – zestien seizoenen lang te vinden geweest in het peloton – het ijs die twee dagen verliet? Compleet gesloopt. “Ik wist niet waar het aan lag. Trainde me de hele zomer het lazarus, miste door ziekte de start van de competitie en kon niet volgen toen ik eindelijk weer eens meedeed", zegt hij. "Na dertig rondjes die goed gingen wapperde ik er zo tien, twintig ronden later aan de achterkant af. Ik was er klaar mee, er knakte wat in mijn hoofd…”
In de reconstructie van een uitermate beroerd en daarom frustrerend seizoen in de ploeg van Royal A-ware was het die periode dat Bouma zich afvroeg of hij nog moest doorgaan. Er stond een weekje trainingskamp gepland op Tenerife. Hij vloog mee naar het eiland en belde na aankomst met coach Jillert Anema. ‘Ik weet niet wat me mankeert, maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om te trainen’. “Jillert zegt altijd: ‘Wanneer dat aan de hand is, moet je direct kappen. Want dat is het eerste teken van overtraind zijn’. Ik zat daar wel een week, toen heb ik dagelijks een uurtje gefietst. Vond dat ik wel wat moest doen, anders zou ik de hele dag op mijn hotelkamer zitten. Eenmaal thuis viel ik volledig stil en kon ik het niet meer opbrengen mezelf in gang te houden.”
Moraal verdwenen, schaatscarrière in gevaar. Zo zag het er wel uit in december. Anema adviseerde hem niet meer met de ploeg mee te doen, want dat zou niet bepaald motiverend werken. ‘Zorg eerst maar dat je weer zin krijgt’, raadde hij aan. Bouma schaatste een aantal keer mee met het team van Gewest Friesland. Dat was meer bezigheidstherapie dan serieus trainen. Rond de jaarwisseling kwam er een ingeving. “Ik merkte dat ik opnieuw een beetje plezier kreeg door de ontspannen manier waarop ik het schaatsen beleefde. Ik bedacht dat het drie weken tot de Weissensee was. Waarom zou ik niet proberen daar weer een paar wedstrijden te schaatsen, schoot er door mijn hoofd. Zien of ik zou kunnen meekomen. Verleden jaar reed ik voor het eerst in Oostenrijk, de ervaringen waren heel positief (hij finishte bijvoorbeeld als negende in de Alternatieve Elfstedentocht, red.). De 200 was mijn beste race.”
Met zijn voorstel ging Anema akkoord, op een voorwaarde: Bouma moest dan ook mee op trainingskamp, wederom op Tenerife. Het was alsof er een duivel om de hoek kwam kijken, want de week voor vertrek lag hij ziek in bed. “Zeven dagen had ik koorts. Ik heb m’n bloed laten onderzoeken, maar daar kwam niets uit. Gelukkig herstelde ik net op tijd, al bleek wel dat ik me absoluut niet kon meten met de rest. ‘Probeer nou maar te genieten van je verblijf hier en wat te fietsen. Als je zeven dagen ziek bent geweest, duurt het minstens zo lang om weer iets van vorm terug te vinden’.
"Ik heb die raad opgevolgd en inderdaad, elke dag liep het wat beter. Aan het eind van de week had ik geen geweldig niveau, maar dat maakte me niet uit. Ik ga lekker naar de Weissensee en zie het wel.” Bouma kijkt eens om zich heen vanaf de bank bij het koffietentje aan de oever van het bevroren meer. “Het wordt hier per slot van rekening de Spielplatz der Natur genoemd. Ik zit momenteel heel gelukkig te zijn. Dat gevoel heb ik de afgelopen maand niet vaak gehad. Of dat ik echt zin had om te trainen. Ik ga donderdag heerlijk de Aart Koopmans Memorial schaatsen. Zonder doel of verwachtingen.”
De info over de Aart Koopmans Memorial staat hier.