Ivar Immerzeel heeft op 'ouderwetse manier' plezier na moeilijke winter

Hij stapt vrijwel dagelijks op de racefiets en is vertrokken voor een training. Kilometers maken voor de winter, goed beschouwd is het trainen op de ‘ouderwetse manier’, zoals Ivar Immerzeel het omschrijft. Veel kilometers, maar niet te veel nadenken. Genieten van het sporten, alle dagen weer. En dat lukt ’m aardig, getuige de kleine achtduizend kilometer die hij – voornamelijk in zijn eentje – heeft weggetrapt sinds april. “Dan pak ik in de ochtend een ritje mee van honderd, rijd ik ’s middags een wedstrijd op Sloten (het wielerparcours rondom de baan in de gelijknamige Amsterdamse wijk) van zeventig en fiets ik daarna weer naar Wilnis waar ik woon. Staan er aan het eind van de dag tweehonderd kilometer op de teller, en heb ik een mooie dag gehad.”

Hij vertelt het met hoorbaar genot in zijn stem. Ergens ook logisch, als je zijn geschiedenis van kortgeleden kent. Immerzeel stapte na de winter van 2021-’22 over van Port of Amsterdam naar A6.nl, wat op papier een dikke verbetering was. Hij leek fysiek en mentaal ook klaar voor de promotie, maar verslikte zich in bijkomende zaken. Trainen moest in de nieuwe situatie deels ook op het ijs van Thialf gebeuren, en het op en neer gereis vrát uren.

Bovendien merkte hij dat een nieuwe baan meer energie vergde dan hij had verwacht. Zijn lichaam verteerde de extra inspanningen nog redelijk; in zijn hoofd sprong het stoplicht op een gegeven moment wel erg frequent op rood. “Het werd bovenin te veel. Een burn-out wil ik het niet noemen, al had het er veel van weg, maar ik raakte tamelijk overspannen. Het pakte totaal anders uit dan ik me had voorgesteld. Ik meende juist dat het bij A6.nl allemaal écht zou beginnen voor me…”

Een blessure aan zijn voet aan het eind van de zomer hielp evenmin mee. “

Intussen had mijn werkgever (Eris Trading Nederland) de productieactiviteiten van Stealth Wheels  overgenomen van een Belgisch bedrijf. Stealth Wheels is al tien jaar een bekend merk in België, maar in de Nederlandse markt is er nog voldoende potentieel. Dat kreeg eind september alle aandacht. Er kwam stress bij van het schaatsen, zó erg dat ik vanzelf begon over te lopen. Het rare was dat ik tijdens de trainingen met de ploeg hard bleef rijden."

"Ik ging maar door, tegen beter weten in. Startte zelfs met skeeleren, iets dat ik voorheen nooit had gedaan. Ik ging op pad met Peter Michael en Marthijn Mulder, toppers in die sport. Wanneer zij lekker hun rondjes reden, zat ik aan hartslag 190. Van een rustige basistraining was geen seconde sprake. Dat zorgde er weer voor dat ik gedurende de winter op het ijs gerust twintig ronden hard kon schaatsen, maar na dat aantal was ik klaar. Heel frustrerend, omdat ik wist dat ik in normale doen in staat moest zijn top-10 te rijden. Maar nee, ik stond steeds aan de kant. Soms deed ik van ellende niet eens mijn schaatsen meer aan.”

Een reden voor de terugkerende dip kon Immerzeel lang niet vinden. “Ik noteerde altijd alle denkbare gegevens van de trainingen en wedstrijden, maar die hielpen met niet aan een oorzaak. Na het seizoen ben ik te rade gegaan bij verschillende trainers. Via Daan Gelling kwam ik in contact met Jillert Anema, die me adviseerde alleen te trainen. Hij gaf me een schema dat ik nu gebruik. Soms doe ik mee met de ploeg van mijn broer Niels (VGR-Sport), als onze programma’s een beetje overeenkomen. Het bevalt me erg niet meer uren te hoeven reizen naar Heerenveen of de skeelerpistes in Heerde en Staphorst. Ik ben op de terugweg en dat is wat ik wil, om straks opnieuw mijn plek in het Topdivisiepeloton in te nemen.”

Vooralsnog ziet het ernaar uit dat Immerzeel in het zogenoemde Team Vangnet van de KNSB zal belanden, een ploeg voor marathonmannen die er niet in zijn geslaagd een team te vinden. Omdat individuele rijders niet zijn toegestaan op het hoogste niveau, worden de eenlingen gekoppeld aan andere lotgenoten. “Ik heb geen idee wie de overige jongens zijn. Daar heb ik me nog helemaal niet in verdiept. Het wordt een lastig verhaal, afwachten hoe het uitpakt. Wat ik vorig jaar wel heb gemerkt bij A6: op een gegeven moment creëer je een band met je ploegmakkers, waardoor je elkaar na verloop van tijd een goede uitslag gunt en helpt. Het zou grappig zijn als zo’n Team Vangnet plotseling hoge ogen gooit in de races. Dat is niet onmogelijk hoor.”