Zijn telefoontje was overbodig. Kay Huisman, Westlander van geboorte, is dit seizoen namelijk een regular in het circuit van de World Cup voor shorttrackers. Geen vrijwillige track steward of ijsreparateur in een witte wegwerpoverall meer, zoals een jaar geleden in Dordt; nee, hij strijdt mee om de medailles. Zijn plek in de selectie van TeamNL Shorttrack verdiende hij door hard te rijden tijdens twee kwalificatietoernooitjes, eind september en begin oktober, toen nog weinigen in dit land alweer aan laagvliegen over kunstijs dachten.
Huisman in de World Cup. Montréal, Salt Lake City, twee weekends ver weg in oostelijk Europa (Almaty), een week geleden op Duitse bodem, en nu de grote finale. In vier maanden is-ie compleet 'ontmaagd', heeft hij zich de wetten van deze sport op topniveau eigen gemaakt en bakken ervaring opgedaan. Zo snel als dat proces is verlopen, zo langzaam kwam een jaar of zeven, acht het besef dat shorttrack misschien wel een leuke tijdsbesteding voor de vroege jaren van volwassenheid zou kunnen zijn. De toen bedachte combinatie met een studie – informatica-biologie en ook even dierwetenschappen - bleek dat in elk geval niet. Leren en fanatiek sporten gingen bij hem niet samen.
“Een rollercoaster van twee weken, man.” Kort maar krachtig houdt hij de eerste omschrijving van de vuurdoop in Canada en de Verenigde Staten die hem een snee in een scheenbeen en een hersenschudding opleverden. “Mooi. Het is vrij harde wereld, waarin de knock-out geldt. Een klein foutje kan je de kwartfinales en daarmee de hoofdfase van het toernooi kosten. Punt. Maak je dat foutje niet, dan schop je het voor hetzelfde geld ineens tot op het podium.”
Ook gebeurd op de eerste dag van finales: “Compleet doormidden gezaagd en de boarding ingeduwd door een Pool die een totaal kansloze actie maakte. Hij bood z’n excuses aan, wat fijn was, maar de eindstand was wel dat ik nog steeds met pijn zat. Aardige welkomstcadeautjes, flinke klappers. Ik schaatste overigens wel goed, ging makkelijk hard. Jammer dat de resultaten er niet naar waren. Het waren wel waardevolle lessen.”
De zoon van een Haagse vader en een Friese moeder liet zich verder lelijk ringeloren door landgenoot en mededebutant Teun Boer. Of beter, Huisman gaf hem in de Maurice-Richard Arena van Montréal tijdens de kwartfinale van de 1000 meter voorrang. Boer overleefde de volgende ronde om in de finale het brons weg te grissen. “Die medaille had ik ook kunnen hebben. De les is: ook al heeft iemand anders hetzelfde pak aan, als je de goede positie in handen hebt en niet kwijt wilt, moet je hem gewoon afblokken. Dat deed ik niet, terwijl ik dat wel in me heb. Als het moet, blok ik iedereen doormidden. Zeker na die les. Dit gaan we niet nog een keer zo doen…”
Die belofte is ingelost. Na twee World Cups in Kazachstan met sterk wisselende cijfers (de zesde en zevende plaats op de 500 meter in het tweede weekend waren prima uitschieters) kwam Dresden. Voor hij er erg in had, was Huisman daar veroordeeld tot de herkansingen. Op de 1000 meter liet hij zich opjagen door een Pool die helemaal niet kwam. Hijzelf zette wel de aanval in op Sjinkie Knegt, én in een bocht. De overmoed spatte er vanaf. Beiden vlogen onderuit. Huisman kreeg een penalty, de hoofdschuddende Knegt vrije doorgang naar het hoofdtoernooi.