Het vriest licht, de zon schijnt flauwtjes en er waait een gure wind over de piste van Baselga di Pinè als de vrouwen aan hun tien kilometer bezig zijn. Het is afzien op deze slotafstand, ook voor Eva Riemersma-Van Rheenen (40), die vol vertrouwen op jacht is gegaan naar het baanrecord. Die poging strandt op de straffe wind. De teleurstelling is groot. Dat ze als enige deelneemster in haar leeftijdsklasse toch een gouden medaille krijgt, is kort na de lijdensweg niet eens een schrale troost. Pas bij het slotdiner, waar een enorme reeks medailles wordt uitgereikt, breekt weer een lach door op het gezicht van de schaatsende huisarts uit Ellecom.
Eigenlijk zouden ze zijn gaan schaatsen op Lago Palú, een bergmeer op 1800 meter hoogte. Dat avontuur ging niet door, omdat de Italiaanse organisatie de klus had onderschat. Een goede piste neerleggen op besneeuwd natuurijs bleek onmogelijk. Daarom weken de langebaanschaatsers uit naar de kunstijsbaan van Baselga, ver verwijderd van de andere negen sporten op deze Winterspelen voor atleten van 30 jaar en ouder. Dat was jammer, omdat hierdoor de olympische sfeer ontbrak. Bovendien verliep de besluitvorming wat traag en chaotisch, waardoor menig atleet gedoe had met het omboeken van zijn/haar reis en hotel. Maar de Italianen hebben alsnog een prima job verricht, is de algemene kritiek, het was weer een feestje om te kunnen deelnemen.
Wat is nou eigenlijk de charme van deze Winterspelen voor Masters? “Het gevoel van saamhorigheid. Je strijdt hier soms op het scherp van de snede, maar er is onderling heel veel respect”, zegt Victor van den Hoff (69), voormalig directeur van de KNSB en veelvoudig wereldkampioen bij de masters. “Iedereen hier doet zijn stinkende best om te winnen, maar je gunt het elkaar ook als een ander de snelste is. Want je weet allemaal waar je het voor doet: dat is de liefde en passie voor de schaatssport.”
In de ijsbaankantine, waar het geurt naar een mix van Italiaanse koffie en aangebrande panini, vertelt hij enthousiast over buitenlandse trips als deze. Het kost wel een paar centen, maar het is meer dan de moeite waard, alleen al vanwege de leuke internationale contacten. “En omdat je met leeftijdsklassen werkt, strijd je tegen mensen die in dezelfde levensfase zitten. Ik zit inmiddels in de categorie waarin veel mensen gezondheidsissues hebben en dat schept ook een band, zal ik maar zeggen. Ik ben hier ooit aan mee gaan doen, omdat ik vooral fit wilde blijven. Ik doe zogezegd aan vervalbeperking.”
