“Heel stom en dom”, veroordeelt Merel Conijn haar problemen van vorig seizoen. De rijdster van Jumbo-Visma had te maken met een calciumtekort, omdat ze wegens lactose-intolerantie geen zuivel mag eten. “Een heel domme fout, want ieder nadenkend mens weet dat je niet zonder calcium kan. Normaal ben ik niet bezig met bepaalde diëten, maar luister ik heel goed naar mijn lichaam wat ik wel en niet nodig heb. Dit keer heeft dat mij de das omgedaan. Ik was gewend met de jongens mee te trainen en wilde niet minderen in arbeid. Alleen had ik niet meer dezelfde energie voor de arbeid die ik moest leveren. Toen heb ik mezelf over de kop gewerkt.”
De eerste klachten kwamen aan het begin van de vorige winter. “Ik had me geplaatst voor de World Cups en wilde graag die wedstrijden rijden. Jac was uiteindelijk degene die doorhad dat het gebrek aan calcium de reden was van mijn vermoeidheid. Toen ben ik weer calcium gaan eten. Ik ging ondertussen door met schaatsen, maar had misschien al aan de rem moeten trekken.”
“Ik had mijn botten afgebroken. Om dat te herstellen mocht ik twaalf weken niet trainen vanaf april. Daarna begon ik met een beetje wandelen. Maar ik wilde helemaal niet wandelen, ik wilde heel veel uren op de fiets zitten. Erg frustrerend.” Ze zocht afleiding in andere dingen om haar agenda te vullen. “Ik heb veel met vriendinnen afgesproken en ben op vakantie geweest, alleen was ik het liefst gaan trainen.”
De frivole schaatsster vertelt openhartig over de zware periode die achter haar ligt, al valt het haar af en toe zwaar. “Het was echt mijn eigen schuld, ik ben heel dom geweest. Sinds twee maanden kan ik alle trainingen weer aan, daar ben ik heel blij mee. Wat je op het ijs ziet, vertaalt zich ook door naar mijn dagelijks leven. Hoe ik me voel, hoe ik opsta en hoe energiek ik ben. Daarom raakt het me zo om erover te praten. Het podium vandaag is mooi, maar ik ben nog veel gelukkiger dat Merel weer terug is. Ik zag in die periode echt al vlekken als ik een boek las.”
Conijn hield haar verhaal lange tijd voor zich. “Ik wil er niet te veel bij stilstaan. Die tijd was toen. Lange tijd was ik er niet zeker van dat ik weer op mijn niveau zou komen. Nu ik er weer sta, durf ik het te vertellen.” Met een winnende tijd van 6.55 op de afsluitende vijf kilometer en een slotronde van 30,6 kan geconcludeerd worden dat Conijn weer helemaal terug is. “Ik ben blij dat ik ze raak. Dat komt mede omdat mijn aansturing weer goed is. Mijn zenuwstelsel is veel frisser, waardoor mijn techniek ook op orde is.”
Het Daikin NK Allround was het doel van Conijn dit jaar. “Ik wist dat alle wedstrijden voor het NK te vroeg zouden komen. In de zomer had ik amper getraind, zelfs als kind niet zo weinig. Het World Cup Kwalificatietoernooi wilde ik rijden voor mezelf om te kijken waar ik zou staan. Daar had ik geen schijn van kans. Als er iets te redden viel, dan was het helemaal aan het einde van het seizoen. Ik wilde graag het podium halen op dit toernooi.” Met een bronzen plak op het Daikin NK Allround neemt Conijn afscheid van deze lastige winter. “Ik kijk uit naar volgend jaar, maar dat deed ik al aan het begin van het seizoen”, sluit ze lachend af.