“Twee dagen na het NK, waarop ik gevallen was, werd ik ineens gebeld door Enrico (Salino, Italiaanse skeeleraar, red.). Hij zocht nog iemand voor de 24 uur van Le Mans. Waarom niet?”, dacht Bas Meijer. “Ik had niet zoveel wedstrijden op de planning. Het was echt even wat anders.”
De voorbereiding van de West-Fries op de slopende race was verre van optimaal. Drie weken voor het evenement viel hij tijdens het Daikin NK Inlineskaten hard op de 500 meter met een scheurtje in zijn lies tot gevolg. Anderhalve week kon hij niet skeeleren, omdat de kans groot was dat hij zijn lies helemaal zou scheuren. “Wel mocht ik zoveel uren maken op de fiets als ik wilde, dat zou het herstel bevorderen.”
In de 24-uursrace van afgelopen weekend maakte Meijer deel uit van een team van zeven. Om beurten reden ze een ronde van ruim vier kilometer op een deel van het Franse autocircuit. “Het was de bedoeling om tussendoor te slapen, maar we hadden een valse start. In de eerste ronde viel mijn ploeggenoot. Daardoor reden we gelijk op achterstand en liepen we een ronde achter op de nummers één en twee. Ik wilde graag die andere teams terugpakken. We besloten om ’s nachts de gaskraan open te zetten.”
Terwijl de donkere uren waren aangebroken in Frankrijk, sprong het team van Meijer weg uit het pelotonnetje van drie, in een poging om de achterstand van een ronde weg te poetsen. “Een tijdje reden we voor de andere twee teams. Helaas konden niet alle ploeggenoten het tempo volhouden. We werden weer teruggepakt. In de ochtend begon het rond half tien te regenen. Omdat ik die blessure had aan mijn been, had ik vooraf al besloten dat ik niet op een nat wegdek zou skeeleren.”
Toen de donkere wolken verdreven waren, sloot de Noord-Hollandse inlineskater weer aan. De vermoeide benen en de groeiende achterstand maakten het steeds zwaarder. Des te belangrijker om na elke ronde de afnemende reserves weer aan te vullen. “Ik hoefde niet veel te eten, als ik maar iets binnenkreeg. Ik had veel sportvoeding mee, alleen wil je daar niet 24 uur op leveren. Daarom was er ook brood en andere eten. Op een gegeven moment dronken we alleen maar blikjes Red Bulls, om wakker te blijven.”
Meijer (in het wit) wordt geduwd door zijn ploeggenoot:
Uiteindelijk eindigden Meijer en consorten op de derde plaats overall en als eerste in hun categorie. Een mooie beloning na 24 uur afzien. “In het begin kwamen we in een flow en dan kun je de snelheid lang vasthouden. Alleen omdat we in de nacht zo hard hadden gereden, duurde de zondag heel lang. Rond elf à twaalf uur begon ik al leeg te raken. En dan moet je nog tot vier uur… Het was heel lastig om in te schatten hoe je je energie moest verdelen.”
Hoewel hij door het slaapgebrek en de grote inspanning wist dat hij een paar dagen nodig had om te herstellen, keek hij toch met voldoening terug op het evenement. “Het was een unieke belevenis. Zoiets kan je nergens anders doen. Je komt jezelf tegen op manieren die je nog nooit hebt meegemaakt.”