Terugblik 2022: Loena, Lianne en Suzanne
In de laatste week van 2022 blikken we drie dagen terug op het voorbije schaatsjaar met een persoonlijke top-3 van memorabele momenten.
Foto: ISU
LOENA!!!
Als nummer zeventien van de wereld zou Lindsay van Zundert eind maart 2022 de deur van het congrescentrum in Montpellier achter zich in het slot horen vallen: het teken dat een lang, vermoeiend, stressvol maar ook enerverend seizoen van kunstrijden eindelijk achter de rug was. EK, Winterspelen en WK, de net 17-jarige Etten-Leurse kon er trots op zijn dat ze aan alle grote toernooien had mogen deelnemen. Ze telde mee in de wereld van glitter, glamour én uren van pijn verbijten. Althans, een beetje.
Geen idee of onze Brabantse na haar küren nog oog heeft gehad voor de elegant bewegende prinsessen die aan de Franse rivièra om goud, zilver en brons streden. Die oh zo blij moeten zijn geweest dat er op het wereldkampioenschap geen concurrentie bestond van de kunstrijdnatie die altijd en eeuwig nieuwe, feilloos presterende machines produceert. Zonder de (geweerde) Russinnen werd het toernooi een feest van bevrijding voor de prachtige atletes uit Japan, de Verenigde Staten én....België.
Ja, de zuiderburen hebben LOENA Hendrickx. Ze werd (terecht) de eigenares van de zilveren plak, maar door een bril van een Vlaamse fan te lenen wist ik het zeker: deze 23-jarige Arendonkse leverde twee gouden optredens af. Kaori Sakamoto wervelde, dat klopt, Alysa Liu schitterde, geen twijfel mogelijk. Toch danste er eentje buitenaards. Simpelweg betoverend. Voor altijd supporter van Loena. Die overigens meer dan waarschijnlijk geen Sportvrouw van het Jaar in België zal worden. Schande!
LIANNE!!
Negen medailles op het EK Inlineskaten: het was alsof Sinterklaas en de kerstman samen op scharreltocht naar passende cadeaus waren geweest, bij toeval in L'Aquila (Ita) waren beland en bij hun vertrek per ongeluk een zak vol eremetaal hadden laten staan in het hotel van de Nederlandse afvaardiging. Toch wonnen de skeeleraars die buit op eigen kracht. Uitermate bewonderenswaardig.
De prijs die qua surprise ver boven de rest uitstak, was het marathongoud voor Lianne van Loon. Welkom in het land van Utopia, waar geen dingen kunnen gebeuren die onmogelijk zijn. Een wonder voltrok zich in de laars. Kijkend naar de startlijst van de ruim 42 kilometer lange race op afmattend asfalt kon je slechts medelijden hebben met Van Loon en haar hartsvriendin Fleur Veen. Wat zouden zij nou kunnen uitrichten tegen de teams uit Italië, Spanje, Frankrijk en Duitsland die gezamenlijk 39 rijdsters de race in stuurden? Lianne had een reusachtig antwoord. Rustig blijven, slim koersen en hopen op die ene kans. Formidabel en daarom gedenkwaardig genoeg om op deze plaats nog eens voor het voetlicht te halen.
SUUS!
Irene Schouten verdient net zo goed een plekje in deze minuscule eregalerij - want dat is dit trio van terugblikmomenten. Toch valt de keuze op Suzanne Schulting, de vrouw die als goudzoekster ook in de bush van Down Under ongetwijfeld een fortuin bij elkaar zou spitten. Omdat ze zo graag in het middelpunt van de belangstelling staat, en dat afdwingt door haar ogenschijnlijk nooit opdrogende zegereeks, snapte de koningin van shorttrack dat wat ze zichzelf had voorgenomen op de Winterspelen van Beijing, best te vergelijken was met een vlucht naar de maan in een zweefvliegtuig. Een helse opdracht. Niet een keer goud (want dat trucje kende ze al van Pyeongchang), maar op z'n minst twee van de meest begeerde plakken moest ze hebben. Dat streven legde zoveel druk op haar schouders dat een normaal mens eronder zou zijn bezweken. Schulting stelde zichzelf niet teleur met haar olympische oogst. Ze is dus bijzonder. In het kwadraat.
