Tim Prins: 'Ik hoor nu wel tussen de jongens die kans maken op een WK-medaille'

Als de langebaansensatie van het EK Afstanden maakte Jenning de Boo de oversteek naar Salt Lake City, om zijn boeiende schaatsreis op het internationale toneel met verwondering te vervolgen. In de schaduw van zijn lange gestalte dribbelde ploeggenoot Tim Prins rustig mee, loerend op zijn kans om zich aan het grote publiek te tonen. Die kwam op de derde dag van de World Cup in Salt Lake City. Achter wereldrecordhouder Jordan Stolz, die vrijdag 's werelds snelste man werd op de 1000 meter, stond zijn naam na tien ritten keurig op plek twee. En let wel: op slechts een zucht van het Amerikaanse fenomeen: 1.06,32 tegen 1.06,40. 

Met die tijd klom de Fries op de eeuwige ranglijst van Nederlandse rijders op deze afstand naar de vierde stek, achter cracks als oud-wereldrecordhouder Nuis en olympisch kampioen Thomas Krol. "Ah, da's mooi", klonk het nuchter in een gesprek met de NOS. Grijnzend: "Ik ben nu onder de tijd van Gerard van Velde gedoken. Die had 1.07,18 of zoiets staan, van 22 jaar geleden... " Terugblikkend op de flitsende voorstelling zei Prins: "Wat ik vandaag deed, was wat mijn coaches 'd'r op zitten' noemen. Elke klap moet raak zijn en als je op je timing let, zei Gerard van Velde al (hij is hier niet), ga je ongelooflijk snel. Dat lukte vrijdag niet helemaal, vandaar dat ik een beetje ontevreden was na mijn eerste 1000 meter. Nu ging het een stuk beter", vond de twintiger, die  een halve seconde minder nodig had dan die ander steeds verbazing wekkende teamgenoot De Boo (1.06,95).

"Dat ik tijdens de race zelfs in de buurt kwam van de rondetijden van Stolz, is helemaal super. Ik dacht dat hij opnieuw ergens in de 1.05 zou uitkomen. Dat viel deze keer mee: zo blijkt hij toch nog een mens te zijn, haha!" Wel een man voor wie Prins alvast een gouden medaille reserveerde op het naderende WK Afstanden. "Hij is de torenhoge favoriet in Calgary. Daarachter komen vier of vijf schaatsers die in elkaars buurt zitten en meedoen om het podium. Ik denk dat ik vandaag heb bewezen dat ik tussen die jongens hoor."

Normaal gesproken zal de nestor en mentor van de groene brigade eveneens een kandidaat-medaillewinnaar zijn. Ook Kjeld Nuis, nauwelijks hersteld van een lelijke griepaanval, eindigde in de buurt van het podium (4e). Zijn uiterste krachtsinspanning leverde een behoorlijke tijd op (1.06,81), maar kreeg een heel vervelend staartje, want de rijder van Team Reggeborgh schoof na zijn finish knetterhard de kussens in en moest per brancard van het ijs worden gehaald. Naderhand klaagde hij van flinke hoofdpijn en had hij zichtbaar moeite om zijn nek te bewegen.

Een half uur voordat het drama rond Nuis zich voltrok, waren er louter opgewekte gezichten te ontdekken in het snelheidsparadijs voor schaatsers. De reden betrof vooral Jutta Leerdam, die twee dagen terug rampzalig aan het Amerikaanse avontuur was begonnen. Misschien hielp het haar wat dat ze op haar tweede 1000 meter van de World Cup in Salt Lake Ciity niet de bijna onklopbare Miho Takagi als tegenstandster trof. De Japanse verkoos een fietstraining in de frisse lucht van Utah, en zo kreeg de Westlandse schaatsdiva ploegmaat Antoinette Rijpma-de Jong naast zich in de baan.

Met een 'onstuurbare' linkerenkel, die haar vrijdag tranen van frustratie en een nietszeggende elfde plaats bezorgden, reed ze nu naar de tweede plaats. En die bracht meteen weer een lach op het gezicht. Dat gold ook voor Femke Kok voor wie er een bronzen plak was na een rit waarin ze behoorlijk werd gehinderd door de Amerikaanse Erin Jackson. Haar landgenote Kimi Goetz was de snelste rijdster op het eerste onderdeel van de slotdag in de Olympic Oval. Ze zette een tijd neer van 1,13,08, 0,09 rapper dan Leerdam en 0,13 beter dan Kok.

Omdat Leerdam door alle stress rond haar niet te definiëren blessure tot en met de tweede afstand op de mondiale strijd in Canada niet meer met de media wenst te communiceren, kwam er geen reactie van haar, Femke Kok keek zeer tevreden terug, hoewel ze net zo goed Jackson een veeg uit de pan had kunnen geven. De geboren sprintster volgde de aanwijzingen van haar coach kennelijk niet goed op - of ze was zo in verwarring geraakt - en maakte in de wisselzone een manoeuvre naar links, waardoor Kok zich moest inhouden. Die actie kostte haar mogelijk zelfs de overwinning.

"Ze bleef voor me rijden, ik kon er niet omheen en roep nog 'yo' naar haar, terwijl ik via de inrijdbaan probeerde te passeren. Dat hoorde ze niet en zo verloor ik wat snelheid. Later vertelde Erin me dat ze dacht dat ze aan de binnenkant van de baan moest blijven, terwijl die schreeuwde dat ze naar buiten moest. Ach, ze heeft zich bij me verontschuldigd en dat is voldoende voor mij. Je kunt er niets meer aan veranderen."