Calgary is dus twee weken lang goed geweest voor de lange Westlandse die rondjes rijdt met de kracht van een kerel en desondanks nog steeds verbaasd kan reageren op haar winnende krachtsexplosies. Op de 1000 meter is ze allang opgeklommen tot ’s werelds beste, deze winter kan ze eraan toevoegen dat ze de meest regelmatige is in het gehele circuit. Zondag onderstreepte Leerdam dat door de dubbele sprint naar haar hand te zetten. Dat was voor de vierde keer op een rij, een prestatie die alle illustere voorgangsters van Nederlandse bodem nooit hebben afgeleverd.
1.12,53 galmde er door de Olympic Oval als de (bleek niet veel later) winnende tijd in het achtste paar van de laatste individuele afstand in Calgary. Hoewel er nog grote namen als Miho Takagi, Min-Sun Kim en Antoinette Rijpma-de Jong aan de start werden verwacht, kon je de klok erop gelijkzetten dat niemand daar nog onderdoor zou duiken. Waarvan akte. De olympisch kampioene Takagi strandde op 0,66, Kimi Goetz kreeg al ruim een tel aan haar broek. “Wat een gat”, aldus Leerdam, “het geeft aan dat ik goed ben en daar ben ik heel blij mee.”
“Ik heb geen idee wat het is, maar ik kan gewoon elke keer mijn kracht kwijt. Al was het geen goede rit, de basis die ik heb voelt prima. Het gaat makkelijk hard, wat wil je nog meer?”, reageerde de rijdster van Jumbo-Visma in een eerste reactie bij de NOS. Ze voegde eraan toe dat ze een beroerde zaterdag achter de rug had, nota bene een racedag die ze volledig aan zich voorbij liet gaan omdat er behoefte was aan wat meer rust. “Ik voelde me desondanks echt helemaal niet lekker, en daarom had ik niet gedacht dat ik sneller zou zijn dan vorige week.”
Zo dominant als ze in de eerste fase van het seizoen is, presenteerde de 18-jarige Jordan Stolz zich bij de eerste tussenstop in Stavanger. De Amerikaan werd meteen maar vergeleken met de living legend Eric Heiden, maar toen World Cup-familie haar intrek nam in Thialf was er van Stolz’ suprematie weinig over. De euforie rond zijn persoon luwde direct, en in die situatie veranderde niets tijdens het eerste WC-weekend in Canada. Bij het scheiden van de markt – de eerstvolgende wereldbeker is pas half februari 2023 – keerde de verbazing terug op vele gezichten. Drie dagen achter elkaar stapte Stolz weer lachend op het podium, twee keer om zilver te ontvangen (1500 meter op vrijdag, 500 meter zaterdag) en op de slotdag ‘brommerde’ de tiener naar de zege op de 1000. Zeker net zo indrukwekkend als zijn vrouwelijke evenknie van de Lage Landen.
Stolz klokte 1.06,72, een tijd die nummer twee Thomas Krol als ‘knap’ omschreef. De altijd eerlijke olympisch kampioen wuifde de suggestie weg dat hij op winst uit was geweest. “Ik ben liever nu met m’n eigen prestaties bezig, en die zitten in de lift. Ik reed dit weekend een stuk beter dan vorige week. De 1.07,16 is rapper dan de winnende score van Hein Otterspeer vorig weekend. Bovendien sta ik weer op het podium, wat me nog niet was gelukt. Kijk, die slotronde van Stolz is vandaag bijzonder snel. Je kunt er allerlei dingen bij gaan halen over het gat met hem. Ik concludeer liever dat ik tot dusver niet beter heb gereden dan nu. Er zit meer snelheid in, ik schaats wat vrijer rond. Dat is fijn.”
Niet zo vrij in het hoofd of met de benen voelt Bart Hoolwerf zich de laatste dagen. De Eemdijker, naar Calgary gevlogen om zich als mass start-specialist te onderscheiden, kampt met een ontsteking aan een verstandskies. Die speelde hem zondag zoveel parten dat er van een normaal prestatieniveau halen geen sprake kon zijn.
Hoolwerf reed sowieso niet de slimste race in de halve finale, maar werd ook door een kwartet gehaaide jongens verrast, wat hem uiteindelijk zelfs zijn plaats in de eindstrijd kostte. Jorrit Bergsma (wel de schifting overleefd), moest alleen aan de bak. Een krachtig slotoffensief bleek onvoldoende om Bart Swings, met in zijn spoor een hele rits dankbare afwachters, te breken. De Fries bolde uit, en arriveerde als veertiende.
De vrouwen? Opnieuw geen enkel probleem voor de tandem Irene Schouten en Marijke Groenewoud. Laatstgenoemde ontsnapte vroeg in de finale, trok twee Japanse vrouwen en een Italiaanse mee en bracht zo de voornaamste opponente Ivanie Blondin zwaar in de problemen. Na de hergroepering werd het sprinten. Groenewoud, met longen als die van een paard, fungeerde zelfs kortstondig als de ideale lead-out voor Schouten, die dan ook weer zegevierde. Tot hun grote plezier kon Groenewoud haar even later vergezellen naar de huldiging, als nummer drie….
Alle uitslagen van het weekend vind je hier...