Willem 'de gatendichter' Hoolwerf mag nu ook aan zelf winnen denken

Een soort meesterspion. Kooiman moest erom lachen, maar vocht de omschrijving niet aan. Willem Hoolwerf, jaren achtereen de onmisbare schakel van de formatie AB Vakwerk/ Hoolwerf/ Reggeborgh, zou mooi de opgedane kennis van al die seizoenen (zes) kunnen delen met zijn jongens. “Dat niet alleen, hij kan bovendien erg goed schaatsen en heeft ongetwijfeld ideeën hoe we de toppers moeten aanpakken”, aldus de leraar aardrijkskunde.

De realiteit leert dat de 29-jarige doordouwer uit Eemdijk precies honderd ronden heeft meegereden in de twee marathons die zijn geweest (Groningen en Utrecht). In de eerste stapte hij na 41 ronden van het ijs, een week later waren het er 59. De overige mannen stonden eveneens zeer bescheiden in de uitslagen: in Groningen was alleen Timo Verkaaik geklasseerd (22e), terwijl op de Vechtsebanen twee rijders een resultaat achter hun naam hadden (Niels Overvoorde 15e, Christiaan Hoekstra 23e). De kleine, razendsnelle Tom den Heijer ontbrak helemaal: hij kreeg gedurende de zomer een enkelblessure waarvan hij niet zomaar was en is verlost.

Geen nood, de piekmomenten komen, zoals Kooiman heeft voorspeld, ook voor Hoolwerf. Hij was vroeg gezien in het hoge noorden omdat zijn rug ‘vastliep’. Vorige week op het werkijs van de baan in Utrecht werd hij ‘opgeofferd in het belang van de ploeg’. “Dat was vervelend voor Willem, maar nuttig en noodzakelijk in onze tactiek”, verduidelijkt Kooiman. “Al leverde het nog niet de gewenste resultaten op.”

‘Opgeofferd’. Zo ging dat hele winters door, met Willem. De gatendichter, de man die zaken moest en kon rechtzetten. Een tempobeul die meestal schitterde in het ‘voorprogramma’ van de marathons en dan leeggereden afzwaaide. Hij heeft er nu nog geen moeite mee om de smerige klussen op te knappen, maar als hij iets graag wil is het een koers winnen als Viehhofenaar.

“Ik zou het liefst week in week uit de handjes in de lucht hebben, zonder steeds in de spotlights te vertoeven hoor. Het is vooral leuk om ergens aan bij te dragen, dat heb ik bij ons in de zaak ook. Ik vind het mooi wanneer de jongens buiten hun (hei)werk uitvoeren op de juiste manier, want dan denk ik: dat heb ik goed voorbereid. Zo was het precies eender bij Reggeborgh en de voorlopers. Won neef Bart de sprint van het peloton, en kwam dat mede door een actie van mij, dan kon ik er erg van genieten. Maar ik doe deze sport niet om de handjes in de lucht. Het gaat me om het spelletje dat je met andere mensen speelt.”

Bij Reggeborgh stak Hoolwerf nooit zijn vinger op om een keer in een andere rol (zelf winnen) mee te kunnen rijden. Dat had geen zin: ploegleider Roy Boeve had de keuze uit jongens die dat beter konden. “Bij Viehhofen is dat makkelijker om verschillende schaatsers een kans te geven. We rijden twintig wedstrijden per jaar. Boeve is pas tevreden als er twintig worden gewonnen. Wij zijn bij deze ploeg al blij met twee, drie podiumplekken."

"Als je kijkt naar Boeves team, dan denk ik dat hij het liefst Harm Visser er ook nog bij zou willen hebben. Want dan heeft hij helemaal geen concurrentie meer. Wanneer je een grote zak geld hebt, is het vrij eenvoudig dat soort jongens aan je te binden. Vooropgesteld: Roy zet de formatie ook goed neer. Alle jongens zitten op de goede plek, in hun kracht. Dat heeft hij gedaan. Daar heeft hij mij voor gebruikt. Crispijn Ariëns stelt hij nu nog in dienst van Bart, Evert of Gary Hekman.”

De druk van moeten presteren zegt Hoolwerf geen probleem te vinden. Werkweken van vijftig, zestig uur in het familiebedrijf te combineren met de schaatstrainingen zijn dat wel. “Daar ben ik in de loop der jaren tegenaan gelopen. Ik heb vaak in grotere ploegen gezeten. Druk ervoer ik altijd. Ik ben ermee opgegroeid en dat wilde ik zelf ook, want zonder een doel sporten is niks, dan kun je beter wat anders gaan doen. Je sport voor jezelf. Kijk ik naar het aantal uur dat ik heb gefietst dit jaar: dat is niet veel minder dan voorheen. Alleen heb ik wat meer rust gehad en die arbeid op voor mij geschikte momenten kunnen uitvoeren. Ging het een keer wat minder, dan deed ik een stapje terug. Daarvan hoop ik deze winter te profiteren”

“Of ik nu een groen pak aan heb, een blauw of nu een geel-groen, dat maakt me niet uit. Ik wil er weer meer plezier aan beleven. Wat de grotere vrijheid binnen Viehhofen zal betekenen? Geen idee. Ik zal er vast aan moeten wennen. Het kan zomaar zijn dat het totaal niet bij me past, en zal blijken dat ik liever op kop rijd om het tempo hoog te houden voor ploegmaten. Misschien belt Roy me na vier wedstrijden al met tranen in zijn ogen en een bibberende stem op: ‘Kun je even terugkomen?’ Dat weet je nooit. Ik denk ook niet hoor, dat is zijn eer te na.

"Het moet kloppen. Vorig jaar heb ik best wat ‘gezondheidsdingetjes’ gehad. Doordat ik nu een aantal zaken anders heb gedaan, geloof ik dat ik als mens drie stappen verder ben dan vorig jaar. Dat is de grootste winst geweest van het hele jaar. Of tenminste, van deze overstap. Ik ben benieuwd hoe het uitpakt.”

In Groningen en Utrecht was het nog harken en afzien bij de beesten. Best kans dat Hoolwerf, een begaafd schaatser, zaterdagavond op het snelle ijs van Thialf iedereen zal verbazen. Je weet het nooit.

Alle info over de Royal A-ware Marathon in Thialf vind je hier.