Zenuwen bij de Schultings worden in Dresden al snel kriebels van geluk

“Sommige sporters hebben nergens last van, laat staan dat ze zenuwen kennen. Nou ik wel, en behoorlijk veel. Dat is voor mij normaal, die heb ik voor elke eerste wedstrijd, dus ook deze wereldbeker. Heel spannend. Natuurlijk heb ik de voorgaande World Cups allemaal gekeken. Maar als je het moet opnemen tegen iemand die je kent, kan het zo zijn dat zij ineens erg kan zijn gegroeid ten opzichte van verleden jaar. Dat zorgt ervoor dat het een beetje aftasten is. Nu er een dag van racen voorbij is en ik iedereen heb kunnen zien, heb ik een goed gevoel”, zegt ze voldaan.

Hoe dat is, herbeginnen na bijna elf maanden van (gedwongen) afwezigheid? “Gewoon, lekker schaatsen. Het voelt alsof ik niet ben weggeweest. Vanouds, zeg maar. Dat is een heel goed gevoel. Gisteravond had ik zoiets van oh ja, het gaat weer echt van start. Dat drong toen een beetje tot me door.” Terugkijkend naar de races – ze reed op de kwalificatiedag van de World Cup in Dresden eerst een 1500 meter, gevolgd door de 1000.

“Die laatste ging erg goed, moet ik zeggen. Op de 1500 kwam het zuur m’n oren uit nadat ik klaar was. Ik nam plaats op het bankje in de box en alles deed behoorlijk pijn. Logisch hoor: ik had dit jaar nog geen 1500 meter geschaatst, ook niet in een testwedstrijd. Het werd dus pittig. Wat ik van tevoren wist hè, dit weekend staat in het teken van door de barrière heengaan, wedstrijdritme opdoen. Het zou sowieso zwaarder aanvoelen voor mij dan voor andere mensen”, klinkt het na de lange vrijdagsessie.

“Ja, ik houd er rekening mee dat ik zondag klaar ben, bij mezelf zal denken nou, poeh, ik ben blij dat ik even rust heb, ook om de prikkels te verwerken, de indrukken en de informatie op te slaan. En dan kan ik dinsdag weer aan de bak met de training. Maar goed, dit is wel weer heel mooi. Ik geniet ervan.”

Net zoals ze dat donderdagmiddag deed in het laatste schaatsuurtje voor het toernooi. Schulting vestigde, met Xandra Velzeboer in haar spoor, een nieuw record: 8,19 seconden over een rondje in de training. Bondscoach Niels Kerstholt deed dat momentje van duidelijk zichtbare euforie op het ijs af als een niemendalletje dat verder geen enkele waarde had dan dat die tijd liet zien dat er vorm is. “Het was mooi, het gaf energie, een fantastisch gevoel en heel veel zelfvertrouwen. De randjes opzoeken bezorgt me een gaaf gevoel. Het extreme. Kijken of je nog harder kunt. Als dat lukt, is het leuk.